Alí estaban, sentados á mesa. Uns en activo e outros xubilados, poetas, narradores, cantantes, cantautores e músicos, homes e mulleres amantes da Galicia nosa e todos preocupados loitadores a pé firme, pola evolución e o desenvolvemento deste país, onde moitos viven coa sensación horríbel do retroceso, laiándose polo descenso da poboación nova e vella que sofre esta terra, penados por ver marchar aos fillos como antes marcharan os avós. Tristes e desolados, na procura da solución.
Alí estaban políticos en activo e políticos abandonados, médicos, funcionarios, parados de longa duración, xornalistas de radio, de prensa escrita e outros chamados teóricos, estudosos do que vai vir, do que acontecerá. Destes últimos, un par deles ou tres, contando a aquela señora que non paraba de mirar pola fiestra do norte para as verzas murchas da horta anexa, eran os máis calados. Só falaron para dar a saber que os seus estudos non se concluían ata coñecer os acontecementos sobre os que investigan. Sabían que para falar, aínda que sexa do futuro, é mellor ter vivencias, seguridade e certeza.
Alí estaban mestres e mestras, curas, poetas e narradores dos mellores, gaiteiros, guitarristas, acordeonistas, profesores de tódolos ensinos e un servidor estupefacto, perplexo diante de tanta diversidade harmónica, diante de tanta beleza daqueles cantares que, por mil veces escoitados, seguen gustando. Era en Abadín de Lugo, a onde toca ir outra vez mañá. Irán de novo dende varios puntos de Galicia, como outros anos foron, ao `Niza´. Arranxarase o mundo e falarase da Ferradura, cada quen dará a súa opinión e despois outra vez a gaita engaiolará aos comedores desa carne de pescozo.
Hai prazas, rúas, restaurantes, xardíns, praias, hoteis, cafeterías, administracións de lotería e galerías de arte que levan o nome de Ferradura, como a ferradura do boi ou da besta, as ferraduras dos zocos e as das paredes para atar o ramal. Na arquitectura e na arte fálase dos arcos de ferradura, desiguais, pero todos de grande beleza. Incluso no Norte de Ibiza está a illa de Sa Ferradura, un anaco de terra ben pequeno que mantén ricos aos seus millonarios propietarios. En Abadín, a ferradura faise na cociña. É de rancho cebado e morto na matanza do inverno. Quen o diría!
Artigo publicado en:
El Progreso (05/04/2016)
Diarío de Pontevedra (05/04/2016)
El Correo Gallego (06/04/2016)
La Región (06/04/2016)
Artigos publicados anteriormente:
35). A Ferradura, en Abadín (06/04/16)
35). Respecto ás diferenzas (30/03/16)
34). Que tempo fará mañá? (23/03/16)
33). Final do celibato (15/03/16)
32). Na loita contra a desigualdade (09/03/16)
31). O leite da leiteira (01/03/16)
30). Un mundo ao revés (24/02/16)
29). A Gripe, cada ano (17/02/16)
28). O can terá a palabra (10/02/16)
27). Un mundo enteiro (03/02/16)
26). Tempos de carnaval (27/01/16)
25). O bebé non ten culpa (20/01/16)
24). Para orgullo de nós (13/01/16)
23). Fungos e bacterias (06/01/16)
Ano 2015.-
|
