Luís Loureira

SECCIÓNS

INICIO

O ESCULTOR

NOVAS

HEMEROTECA

GALERÍA

LIGAZÓNS

CONTACTAR


A Peneira dos Soños
Escultura conmemorativa do premio literario Biblos-Pazos de Galicia

TÍA MANUELA

Sen parangón

Luís Celeiro

27/12/2017

 
Remata un ano e aí, detrás do trinta e un, está o próximo, que tamén rematará nun lusco e fusco. Comeza o vindeiro luns e, antes de esquecer os festexos, xa acaba, igual que os outros, acaba pronto. Os anos, os meses, os días e a vida pasan voando, rapidamente. Veñen e marchan como se fosen suspiros, bocanadas de alento ferido que fan aos homes vellos. Estamos cerca do aninovo, dese principio do ano que todos arelan ou arelamos  venturoso e que pasa correndo, mentres a xente mira para un programa de calquera televisión. De calquera, efectivamente, incluso da famosa “telegaita”, que segue con programación continuada e cos mesmos ánimos que tiña cando naceu, con afán de servir ao país defendendo, por encima de todo, a lingua, a lingua nosa, que tanto nos une e que tanto nos enfada e nos separa.

Todos encantados e consumindo sen parar produtos para comer e beber, para vestir e calzar, para presumir, para viaxar, para regalar e, incluso, para probar fortuna e contribuír cun imposto máis ás arcas do Estado. Todo é pouco para encher esas arcas minguadas polo tempo e o desanimo. O Nadal é de festa e de ledicia, é época de sosego, tranquilidade e prudencia. Antes era pura invernía, con friaxe para o corpo, corazón e alma. Agora, no falar meteorolóxico, o Nadal non se sabe o que é. En todo caso, un tempo indeterminado, sen definición e sen nome.

O Nadal é un tránsito entre dous anos, un nexo entre onte e mañá, un instante. Unha morea de whatsapp, miles de chamadas telefónicas, millóns de amigos virtuais intercambiando bobadas , falando por falar, esquivando compromisos, ouveando e agardando tempos diferentes. Iso é o Nadal das maiorías, das mulleres e homes que traballan para vivir, que traballan exclusivamente para subsistir, para resistir e aguantar o temporal que lles vén dado polo desacougo e os imperativos das normas que outros fixeron e impuxeron.

Compañeiros e amigos lectores, o Nadal, aos aldeás coma min, conéctanos directamente co que xa non hai, coas intensas nevaradas, co magosto na lareira afumada, coa matanza do porco e con aqueles chourizos tan ben sabidos e de tanta calidade que, por moito que se empeñen os honorábeis, non teñen parangón.

El Correo Gallego (27/12/17)

Artigos publicados anteriormente: 

126). Sen parangón (27/12/17)
125). Sentimentos (20/12/17
124). Quen dá a clase? (13/12/17)
123). Arrimar o ombro (06/12/17
122). Non caledes nunca (29/11/17)
121). Seguimos! (23/11/17
120). Vaia por Deus! (15/11/17)
119). Malvados (08/11/17
118). Adiante (01/11/17
117). Desintegración (25/10/17
116). Veñen coa desavinza (18/10/17)  
115). Rumor e mentira (11/10/17)
114). Herdanza da calvicie (04/10/17)
113). En branco (27/09/17
112). Bautista de San Amaro (20/09/17
111). Seguimos no Camiño (13/09/17
110). Cadaquén, no seu camiño (06/09/17
109). O eñe soa ben   (30/08/17)
108). Dor infinita  (23/08/17)
107). Mestrasdo espertar  (16/08/17
106). A medida do tempo  (09/08/17)
105). A serra, polas alturas (02/08/17
104). A Luz da poesía (26/07/17)
103). Arte na ribeira (12/07/17)
102). 
Vontade e traballo (12/07/17)
101). Pensar e traballar (05/07/17)

Ano 2017. Primeiro semestre

Anos 2016 e 2015

Luís Loureira - l.loureira@luisloureira.eu